Nu we toch met onderhoud bezig zijn in deze crisistijd pakken we tegelijk meteen de steiger in St Agatha aan. Die heeft veel geleden van het hoge water en door het wegspoelen van de oever is het nu zo ondiep dat er slechts een badeendje kan varen.

Nu hadden we de vergunningen al bijna een jaar op zak en nu de omstandigheden gunstig zijn en er mankracht is gaan we aan de slag.

Op de foto hiernaast is duidelijk te zien dat de rivier wispelturig is, zomers te droog en s winters te nat. De nieuwe palen voor de uitbreiding staan al geduldig te wachten dus nu het water weer gezakt is gaan de handen uit de mouwen.

 

Eerst al het benodigde  hardhout op maat gezaagd en dan puzzelen we alles in elkaar. Hier is vrijwilliger Hans bezig met passen en meten om de vloer van de steiger netjes in elkaar te krijgen.

Alles zit met sterke bouten vast dus het moet lang meegaan zonder veel onderhoud.

En dan is daar dan eindelijk het moment dat we even rustig achterover leunen en genieten van ons werk. Dit ziet er keurig uit en in gedachten zien we de Zeldenrust al met zijn kop tegen de steiger liggen.

Maar we zijn er helaas nog niet. Door het hoge water is er veel slib en stenen weggespoeld en we moeten de aanlegplaats nu eerst weer op diepte gaan brengen. Dat doen we op onze vertrouwde manier en spoelen met het schroefwater van de Zeldenrust en tegelijk de bodem aanharkend het zand weg zodat we weer een kuiltje krijgen waarin we kunnen drijven.

We hebben nog de tijd en wat werkzaamheden betreft liggen we goed op schema.

foto’s  F Jansen

Daar zitten we dan,  onze vrijwilligers willen wel maar behalve oefenen  kan er niet gevaren worden. Vervelend maar meteen ook een kans om tijd te besteden aan onderhoud. Er moet het nodige gebeuren aan de Zeldenrust en de steiger in St Agatha heeft ook veel geleden van het laatste hoogwater. We maken een plan voor de werkzaamheden en verdelen de vrijwilligers zodat we onze krachten goed kunnen benutten. Jaap, Wim en Geert gaan als eerste de Zeldenrust aanpakken.

Maar dan gaat het meteen al een beetje mis want ons pontje is met zijn 5000 kg gewicht te zwaar voor de constructie van de geleende hellingkar. Alles stort in en dan moet er eerst goed nagedacht worden. De mannen buigen zich met de lokale smid over het probleem en er wordt een demontabele oplossing geboren. Als de kar vrij is kunnen wij dan onze eigen steunen daar tijdelijk opzetten om het bootje het water uit te halen en op de kant alle nodige werk uitvoeren.En dan is het wonderbaarlijk eenvoudig om de Zeldenrust droog te zetten. De steunen zijn oersterk en kunnen het gewicht makkelijk dragen. Goed schoonspuiten en dan gaan de mannen aan de slag.
De hele romp wordt netjes in de verf gezet, onderkant in de aangroeiwerende verf tegen de mosselen en de schroef moet er af. Met goed gereedschap en een brander om te verhitten is dat na een klap met de hamer een fluitje van een cent.De schroef heeft de laatste jaren het nodige geleden want wij moeten altijd aanleggen op plaatsen waar het water maar kniediep is en de schroef knalt dan ook vaak op het grint en keien. Op de foto is duidelijk te zien dat de nodige happen en rafels in de schroefbladen zitten. Gelukkig is het brons en dat is taai, breekt niet af en is makkelijk te repareren.
Daarvoor gaan we naar een van onze sponsoren in het verre Dordrecht, Jooren Schroeven en die fiksen dat op afspraak terwijl je wacht.

Het verfwerk vlot goed en een paar dagen later staat de Zeldenrust te blinken op de kar. Dan bedient Jaap de lier terwijl Wim  de kar netjes recht de helling af stuurt en ons pontje glijdt weer in zijn natte element voor weer een paar jaar vaarplezier. De eerste boeking voor het najaar is al binnen, maar door de coronamaatregelen mogen wij maar enkele passagiers op gepaste afstand meenemen. Als we maar kunnen varen, onze schippers trappelen van ongeduld.Met dank aan de watersportvereniging in Heumen en de eigenaar van die mooie en sterke hellingkar.

Foto’s  Jaap Mulders en Wim Eijsvoogel